شاید هم میزان توقعات آن‌قدر از این تیم بالا رفته که حالا حضور در رتبه چهارم جدول چندان به چشم نمی‌آید. تیمی با 56 سال سابقه باشگاه سپاهان اصفهان که امروز به‌نام فولاد مبارکه سپاهان شناخته می‌شود، در سال 1332 بنیان نهاده شد.
این باشگاه مدت مدیدی زیرپوشش شرکت سیمان اصفهان فعالیت می‌کرد تا اینکه تحت حمایت کارخانه فولاد مبارکه درآمد و به لحاظ مالی به تمکن رسید. سپاهان افتخارات زیادی در فوتبال ایران دارد و بازیکنان بزرگی از این تیم به جمع ملی‌پوشان فوتبال ایران ملحق شدند.
اما در بررسی عملکرد طلایی‌پوشان دیار زاینده‌رود که مربوط به مسابقات لیگ حرفه‌ای می‌شود باید گفت آنها یک پای ثابت مدعیان قهرمانی در اغلب دوره‌ها بوده و اصطلاحا همیشه بوی قهرمانی داده‌اند.
شاید بتوان بهترین دوران فعالیت تیم در 8 دوره گذشته را به زمانی مربوط دانست که «لوکابوناچیچ» عهده‌دار مسئولیت کادر فنی شد و در ادامه تیم را نایب قهرمان آسیا کرد. حضور در رقابت‌های جام باشگاه‌های جهان نیز از جمله افتخاراتی بود که در زمان وی حاصل شد.
البته دوره قبلی فعالیت فرهاد کاظمی در این تیم نیز شامل خاطرات خوبی است. قهرمانی در لیگ برتر (دومین دوره برگزاری مسابقات لیگ حرفه‌ای) و جام حذفی، چهره سپاهان را کاملا بین‌المللی کرد و این تیم در رنکینگ تیم‌های باشگاهی جهان صاحب رتبه و عنوان شد.
ترکیب بازیکنان تیم کمتر دستخوش تغییرات شد و کادر مدیریتی نیز ثبات لازم را تجربه کرد تا سیر صعودی سپاهان دچار فراز و نشیب غیرمتعارفی نشود. این امر ادامه داشت تا اینکه لوکابوناچیچ رفت و در ادامه مشکلاتی ناخواسته گریبانگیر تیم شد.
خارجی‌هایی که دردی را دوا نکردند
با آمدن «ژوروان ویرا» که عراق را به مقام قهرمانی جام ملت‌های آسیا رسانده بود، هیچ تغییر مثبتی در روند عملکرد تیم حادث نشد. لیگ 87 که شروع شد، «انگل فیرات» مربی ترک تباری که دستیار علی دایی بود هدایت سپاهان را برعهده گرفت اما هیچ نتیجه مثبتی عاید تیم نشد.
او 11 هفته با سپاهان بود و 3 برد، 5 تساوی، 3 باخت، 13 گل زده و 12 گل خورده در کارنامه‌اش ثبت شد. بعد نوبت به حسین چرخابی سرمربی موفق سپاهان نوین رسید تا سرمربی سپاهان شود. چرخابی 8 بازی در خدمت تیم بود و 4 برد، 3 تساوی، یک باخت، 4 گل زده و 10 گل خورده در زمان سرمربیگری او رقم خورد.
با آنکه به‌نظر می‌رسید کارنامه عملکرد او قابل دفاع است اما در آستانه بازی برگشت با استقلال تهران فرهاد کاظمی جانشین این مربی بومی شد. شاید هم باخت به مقاومت سپاسی شیراز و دو تساوی متوالی و مشابه 2 بر 2 مقابل پاس همدان و پیام مشهد کمی مدیران باشگاه را به فکر فرو برد تا سراغ سرمربی چند سال پیش بروند. البته خیلی‌ها معتقد بودند فرهاد کاظمی انتخاب شخص محمدرضا ساکت نبوده و هیات مدیره باشگاه مستقیما وارد کارزار عمل شده است.
بازگشت فرهاد کاظمی
سپاهان با فرهاد کاظمی شروع خوبی داشت و استقلال تهران را در خانه با حساب 2 بر یک شکست داد اما در ادامه کار نتایج متفاوتی شکل گرفت و نهایتا سپاهان با 56 امتیاز به رتبه چهارم جدول قناعت کرد. کارنامه کاظمی در 15 هفته‌ای که سرمربی تیم بود، 7 برد، 6 تساوی، 2 باخت، 20 گل زده و 11 گل خورده بود.
حالا سپاهان جام حذفی و ادامه رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا را پیش‌رو دارد. آنها باید پنجشنبه در تهران رو در روی پرسپولیس قرار گیرند تا جواز صعود به مرحله بعد جام حذفی را به‌دست آورند و در لیگ قهرمانان آسیا هم سه‌شنبه هفته آینده میهمان الشباب امارات هستند. در لیگ قهرمانان وضعیت تیم اصلا جالب نیست.
آنها در گروه چهارم 4 امتیازی بوده و صاحب رتبه سوم جدول (بعد از الاتفاق عربستان با 9 امتیاز و بنیادکار ازبکستان با 7 امتیاز) هستند. در واقع فقط برد خارج از خانه مقابل حریف اماراتی می‌تواند امیدهای صعود را در دل مردان این تیم زنده نگه دارد و در غیر این‌صورت، نایب قهرمان پیشین آسیا وداعی زودهنگام با رقابت‌های این دوره خواهد داشت.
آنهایی که آمدند
سپاهان چرا به این روز افتاد؟ البته وضعیت آنها چندان هم بد نیست؛ خصوصا اگر در جام حذفی مقابل پرسپولیس پیروز شوند، آن‌گاه نمیتوان پرونده کاری تیم را چندان ناموفق قلمداد کرد. در غیر این‌صورت شاید تغییراتی متوجه سپاهان شود که این امر شامل کادر مدیریتی باشگاه و کادر فنی خواهد بود.
اما در بررسی علل افت نسبی تیم باید عامل اصلی را تحلیل قوای نیروی انسانی دانست. سپاهانی‌ها امسال رحمان احمدی، میگوئل آرماندوسا، هادی اصغری، احمد جمشیدیان، اسماعیل کریمیان، مهدی جعفرپور، ژاک الونگ الونگ، رسول خطیبی، محمدرضا زارع، حامد کیانی‌راد، بهمن طهماسبی و امیر هوشنگ سعادتی را به‌عنوان یاران جدید در اختیار گرفتند اما واقعیت آن است که این جمع نتوانست اقتدار و نیروی هجومی تیم را حفظ کند.
سپاهان امسال خط دفاع بدی نداشت اما در گلزنی مثل گذشته موفق نبود و فاقد آن زهر همیشگی بود. البته مصدومیت‌های محرم نویدکیا و محمود کریمی به‌همراه افت برخی از بازیکنان نام‌آشنای تیم هم مزید بر علت شد تا تیم در قد و قواره‌های گذشته خود ظاهر نشود.
این سپاهان، آن سپاهان
سپاهان خسته است؟ سپاهان مغرور و بی‌انگیزه شده است؟ سپاهان احتیاج به دگردیسی خصوصا در جمع بازیکنانش دارد؟ کدام یک از این گزینه‌ها درست است؟ آیا بازی‌های نامنظم و فرسایشی لیگ 87، جام حذفی و رقابت‌های تیم ملی و لیگ قهرمانان آسیا باعث تحلیل رفتن تیم شده است؟
آیا آن اتحاد و همبستگی قبلی در مجموعه باشگاه دیده نمی‌شود؟ آیا چند سال حضور مداوم در رقابت‌های مختلف داخلی و خارجی تیم را دچار فرسودگی کرده است؟ در کنار این سئوالات، حالا بحث احتمال تغییر مدیرعامل باشگاه و یا اعضای کادر فنی پیش کشیده می‌شود که باید منتظر ماند و صحت و سقم پیش‌بینی‌های این‌چنینی را جستجو کرد؟
اگرچه رئیس هیات مدیره موکدا و صراحتا از محمدرضا ساکت و فرهاد کاظمی حمایت کرده اما در فوتبال ایران نمیتوان زیاد به این نوع ادبیات مدیران بالادستی تکیه کرد. البته شاید هم با جذب بازیکنان مطرح و بازسازی روحی و روانی تیم، همه چیز ختم به خیر شود و احتیاج به تغییرات گسترده نباشد.
هرچه هست باید قبول کرد اگر موفقیتی هم نصیب سپاهان در سال‌های اخیر شده، عامل اصلی آن ثبات مدیریت آن بوده است. گرچه از طرفی هم نباید منکر شد که این سپاهان همیشگی نیست؛ اگر بود آن‌گاه معادلات قهرمانی در لیگ 87 تغییر می‌کرد و صعود از گروه چهارم لیگ قهرمانان آسیا بسیار راحت‌تر از شرایط فعلی امکانپذیر می‌شد.
همشهری استانها
